Używanie edytorów tekstu w wierszu poleceń w Terminalu
Aby edytować w Terminalu plik z tekstem zwykłym, możesz użyć edytora uruchamianego z wiersza poleceń.
Edytory tekstu są jednymi z najstarszych aplikacji dostępnych w każdym systemie operacyjnym. Występują one w wielu wersjach – od całkowicie automatycznych edytorów, w których użytkownik zasadniczo wpisuje zestaw czynności, jakie mają zostać wykonane z tekstem, a komputer następnie wykonuje całą pracę, do dużo bardziej interaktywnych edytorów tekstu, które pozwalają na edycję (i zachowywanie) tekstu w różnych formatach.
Do ogólnych zastosowań najłatwiej jest używać jednego z edytorów tekstu dołączonych do macOS. Jeśli chcesz użyć graficznego edytora tekstu, użyj aplikacji TextEdit (znajdziesz ją w Launchpadzie). Jeśli nie, możesz użyć jednego z dostępnych edytorów w wierszu poleceń. Trzy najbardziej zaawansowane edytory tekstu w wierszu poleceń, dołączone do macOS, to:
Nano nano
to prosty edytor dostępny z wiersza poleceń. Zastępuje on edytor Pixo, więc instrukcje dotyczące edytora Pico mają również zastosowanie do nano
. Jeśli otwierasz edytor Pico, tak naprawdę uruchamiasz nano
. Dzięki dołączonej przystępnej pomocy ekranowej, nano
stanowi dobre wprowadzenie do edytorów wiersza poleceń.
Vim vim
to edytor tekstu zgodny z vi
. Ma on wiele ulepszeń dotyczących poruszania się po dokumentach, wyszukiwania oraz edycji. Podstawowe funkcje edycji są łatwe do opanowania, a oprócz nich do odkrycia jest wiele dodatkowych możliwości. Większość funkcji dostępna jest przy użyciu kombinacji klawiszy, uruchamiających określone zachowania. Edytor vim
(lub jego pierwowzór, czyli vi
) dostępny jest w większości systemów operacyjnych opartych na systemie UNIX. Jeśli zamierzasz często edytować tekst przy użyciu wiersza poleceń, warto nauczyć się obsługi tego edytora. Jeśli jednak chcesz używać edytora w wierszu poleceń tylko okazjonalnie, możesz się obejść bez jego znajomości.
Emacs Podobnie jak vim
, emacs
jest w pełni wyposażonym edytorem tekstu, dołączonym do większości systemów operacyjnych opartych na systemie UNIX. Oprócz zaawansowanych funkcji edycji, emacs
oferuje szerokie możliwości konfiguracji oraz dodatkowe funkcje dostępne przy użyciu modułów, dzięki którym emacs
staje się czymś więcej, niż tylko edytorem tekstu. Podstawowe funkcje edycji są względnie łatwe w obsłudze, a oprócz nich do odkrycia jest bardzo dużo dodatkowych możliwości. Podobnie jak w przypadku edytora vim
, dostęp do wielu różnych funkcji w edytorze emacs
wymaga użycia kombinacji klawiszy. Kombinacje te należy zapamiętać, więc emacs
przeznaczony jest dla osób, które zamierzają często korzystać z wiersza poleceń.
Jeśli nie masz doświadczenia w korzystaniu z wiersza poleceń i nie zamierzasz często używać go do edycji, prawdopodobnie najlepszym wyborem jest nano
. Jeśli zamierzasz dużo korzystać ze środowiska wiersza poleceń, warto nauczyć się obsługi edytora vim
lub emacs
. Mają one całkowicie różne filozofie projektowe, najlepiej więc spędzić trochę czasu z każdym z nich, aby przekonać się, który najbardziej Ci odpowiada.
Uruchomienie edytora tekstu w wierszu poleceń polega na wpisaniu jego nazwy, spacji, a także nazwy pliku, który ma zostać otwarty. Jeśli chcesz utworzyć nowy plik, wpisz nazwę edytora, dodaj do niej spację, a następnie dopisz ścieżkę dostępu do tego pliku. Oto przykład użycia
nano
do otwarcia nowego pliku o nazwie „myFile.conf” w Twoim folderze Dokumenty:$ nano ~/Documents/myFile.conf
Więcej informacji o korzystaniu z edytorów nano
, vim
lub emacs
znajdziesz na ich stronach man.