AirPort: verbinding maken met een wifinetwerk dat via WEP of WPA is versleuteld

Lees hier hoe je verbinding maakt met een versleuteld wifinetwerk.

Voordat je begint

Er zijn twee veelvoorkomende typen wifiwachtwoordbeveiliging (ook wel bekend als encryptie of encryptie) die kunnen worden gebruikt door wifibasisstations. De voorkeursmethode heet 'Wi-Fi Protected Access', in het AirPort-configuratieprogramma aangeduid als 'WPA2 - persoonlijk' of 'WPA/WPA2 - persoonlijk'.

De andere methode heet 'Wired Equivalent Privacy' (WEP). Deze methode is ouder en veel minder veilig. Deze wordt in het AirPort-configuratieprogramma aangeduid als 'WEP (Transitional Security Network)'. Gebruik WEP alleen als dit het enige type wifibeveiliging is dat het apparaat ondersteunt, en wees je ervan bewust dat het gebruik van deze methode tegenwoordig zeer onveilig is. Als je toch WEP moet gebruiken, probeer dan het WEP-wifinetwerk te configureren als apart en afgezonderd netwerksegment dat alleen de apparaten bevat die WEP vereisen. Gebruik vervolgens een netwerkrouter om het afgezonderde WEP-netwerk te verbinden met het WPA-hoofdnetwerk.

Inloggen

Klik op het AirPort-symbool in de menubalk en kies het gewenste netwerk. Er wordt een inlogvenster weergegeven met de mededeling 'Voor het wifinetwerk ... is een WPA-wachtwoord vereist' (voor een WPA-netwerk) of 'Voor het wifinetwerk ... is een WEP-wachtwoord vereist' (voor een WEP-netwerk).

Voer het wachtwoord in en klik op 'OK'. Neem contact op met de netwerkbeheerder als je het wachtwoord niet weet.

Voor draadloze WEP-netwerken van andere fabrikanten

Wanneer je verbinding wilt maken met een niet door Apple versleuteld draadloos netwerk vanaf een computer met een AirPort-kaart, moet je één van de twee verschillende wachtwoordstijlen gebruiken (de netwerkbeheerder bepaalt welke). Dit zijn:

ASCII-wachtwoord

Als je een wachtwoord hebt gekregen in gewone ASCII-tekst, gebruik je dubbele aanhalingstekens (") voor en na het wachtwoord. Deze wachtwoorden zijn hoofdlettergevoelig en hebben een lengte van minstens 5 tekens voor netwerken met 40-bits encryptie of van minstens 13 tekens voor netwerken met 128-bits encryptie.

• Voorbeeld van 40-bits: "pw123"

• Voorbeeld van 128-bits: "password12345"

Hexadecimaal wachtwoord

Als je een wachtwoord hebt gekregen dat alleen hexadecimale tekens gebruikt (deze tekens zijn abcdef0123456789), typ je een dollarteken ($) vóór het wachtwoord. Deze wachtwoorden hebben een lengte van ten minste 10 tekens voor netwerken met 40-bits encryptie of ten minste 26 tekens voor netwerken met 128-bits encryptie.

Opmerking: Bij een hexadecimaal wachtwoord wordt het dollarteken een 'hex escape' genoemd. Hiermee weet de software dat de erop volgende tekens als een hexadecimaal getal moeten worden behandeld. Andere mogelijke hex-escapes zijn "0x" en "0X" (nul-x). De "x" kan hoofdletters of kleine letters zijn).

Voorbeeld van 40-bits: $1234abcdef

Voorbeeld van 40-bits: 0x1234abcdef

Voorbeeld van 128-bits: $12345678901234567890abcdef

Voorbeeld van 128-bits: 0x12345678901234567890abcdef

Opmerking: Als je niet zeker weet welk type wachtwoord je hebt, kun je beide bovengenoemde methoden proberen of contact opnemen met de netwerkbeheerder voor informatie over het wachtwoord.

Meer informatie

Als je bent ingelogd, toont het AirPort-symbool in de menubalk de signaalsterkte van de draadloze netwerkverbinding. Als alle vier strepen donker zijn, betekent dit dat je zeer goede ontvangst hebt. Als je dit symbool niet ziet in de menubalk, kun je het inschakelen in de AirPort-voorkeuren.

Terminologie: afleiding van 40-bits en 128-bits

Versleutelde draadloze netwerken gebruiken 40-bits of 128-bits sleutels. De sleutel wordt verstrekt in de ASCII-codering (8-bits) of de hexadecimale codering (4-bits).

Bij hexadecimale encryptie heeft elk teken in de uiteindelijke encryptiesleutel na conversie naar hexadecimaal een lengte van vier bits. De 26 tekens van een 128-bits sleutel hebben samen een lengte van 104 bits. Dit 104-bits wachtwoord wordt gecombineerd met een zogenaamde initialisatievector, een willekeurig 24-bits getal, om de 128-bits encryptiesleutel te vormen. De initialisatievector wordt met elk verstuurd gegevenspakket meegestuurd en is onderdeel van het WEP-algoritme (Wired Equivalent Privacy) en de 802.11b-standaard. Bij 40-bits encryptie vormen de tien hexadecimale tekens 40 bits, die vervolgens worden gecombineerd met de initialisatievector tot een 64-bits encryptiesleutel. De aanduiding '40-bits' is in dit verband misleidend, want in werkelijkheid bestaat de encryptiesleutel uit 64 bits. Als gevolg hiervan kan in sommige referentiedocumenten worden verwezen naar 64-bits in plaats van 40-bits.

Wanneer ASCII-codering wordt gebruikt, is elk teken in de uiteindelijke encryptiesleutel 8 bits. Vijf tekens zijn dus gelijk aan 40 bits en dertien tekens zijn gelijk aan 104 bits. Dezelfde initialisatievector wordt toegevoegd, zodat het totale aantal bits op 64 dan wel 128 bits komt.