AirPort: przyłączanie się do sieci Wi-Fi korzystającej z szyfrowania WEP lub WPA

Dowiedz się na temat przyłączania się do zaszyfrowanej sieci Wi-Fi.

Zanim rozpoczniesz

Istnieją dwa główne typy ochrony (szyfrowania) sieci Wi-Fi za pomocą hasła, z których mogą korzystać stacje bazowe Wi-Fi. Preferowaną metodą jest mechanizm WPA (Wi-Fi Protected Access) — w Narzędziu AirPort jest on wyświetlany jako „WPA2 Personal” lub „WPA/WPA2 Personal”.

Drugą metodą (starszą i znacznie mniej bezpieczną) jest mechanizm WEP (Wired Equivalent Privacy). W narzędziu AirPort jest on wyświetlany jako „WEP (Przejściowa sieć bezpieczna)”. Mechanizmu WEP należy używać wyłącznie wtedy, gdy jest to jedyny typ zabezpieczeń sieci Wi-Fi obsługiwany przez dane urządzenie, pamiętając, że obecnie jest to metoda mało bezpieczna. Jeśli konieczne jest korzystanie z mechanizmu WEP, należy spróbować skonfigurować sieć Wi-Fi WEP w osobnym, odizolowanym segmencie sieci, który zawiera tylko urządzenia wymagające mechanizmu WEP. Następnie należy użyć routera sieciowego do utworzenia mostku między odizolowaną siecią WEP a główną siecią WPA.

Logowanie się

Kliknij ikonę paska menu AirPort i wybierz żądaną sieć. Zostanie wyświetlone okno logowania z informacją o tym, że jest wymagane hasło WPA albo hasło WEP — odpowiednio do wybranej sieci.

Wprowadź hasło i kliknij przycisk OK. Jeśli nie znasz hasła, skontaktuj się z administratorem sieci.

W przypadku sieci bezprzewodowych WEP innych niż sieć Apple

Aby połączyć się z siecią bezprzewodową firmy innej niż Apple za pomocą komputera z kartą AirPort, należy użyć jednej z dwóch metod wprowadzania hasła (metoda jest określana przez administratora sieci). Dodatkowe sekcje:

Hasło w formacie ASCII

W przypadku otrzymania hasła w zwykłym formacie tekstowym ASCII należy wprowadzić znak cudzysłowu (") przed hasłem oraz po nim. W hasłach jest rozróżniania wielkość liter. Hasła muszą się składać z co najmniej pięciu znaków w przypadku sieci z szyfrowaniem 40-bitowym i trzynastu znaków w przypadku sieci z szyfrowaniem 128-bitowym.

• Przykład dla szyfrowania 40-bitowego: "ha123"

• Przykład dla szyfrowania 128-bitowego: "haslo12345"

Hasło w formacie szesnastkowym

Jeśli otrzymane hasło składa się tylko ze znaków szesnastkowych (abcdef0123456789), należy dodać przed hasłem znak dolara ($). Hasła muszą się składać z co najmniej dziesięciu znaków w przypadku sieci z szyfrowaniem 40-bitowym lub z dwudziestu sześciu znaków w przypadku sieci z szyfrowaniem 128-bitowym.

Uwaga: w haśle szesnastkowym znak dolara nosi nazwę znaku sterującego. Informuje on oprogramowanie o tym, że znaki po nim następujące powinny być traktowane jako liczba szesnastkowa. Inne możliwe znaki sterujące dla liczb szesnastkowych to 0x i 0X (zero-x. „x” może być wielką lub małą literą).

Przykład hasła sieci 40-bitowej: $1234abcdef

Przykład hasła sieci 40-bitowej: 0x1234abcdef

Przykład hasła sieci 128-bitowej: $12345678901234567890abcdef

Przykład hasła sieci 128-bitowej: 0x12345678901234567890abcdef

Uwaga: w przypadku braku pewności, jakiego rodzaju jest dane hasło, należy wypróbować obie metody omówione powyżej lub skontaktować się z administratorem sieci, aby uzyskać informacje o haśle.

Więcej informacji

Po zalogowaniu się na ikonie paska menu AirPort jest wyświetlana przybliżona siła sygnału sieci bezprzewodowej. Zaciemnienie wszystkich czterech pasków sygnału oznacza bardzo dobrą przepustowość. Jeśli ta ikona paska menu nie jest wyświetlana, włącz ją w preferencjach AirPort.

Terminologia: pochodzenie określeń 40-bitowy i 128-bitowy

Zaszyfrowane sieci bezprzewodowe korzystają z kluczy 40- lub 128-bitowych. Klucz jest przekazywany w kodowaniu ośmiobitowym (znaki ASCII) lub czterobitowym (znaki szesnastkowe).

W przypadku korzystania z kodowania szesnastkowego każdy znak w końcowym kluczu szyfrowania po przekształceniu na postać binarną ma długość czterech bitów. 26 znaków klucza 128-bitowego równa się 104 bitom. Takie 104-bitowe hasło jest łączone z 24-bitową liczbą losową (zwaną wektorem inicjalizacji) w celu utworzenia 128-bitowego klucza szyfrowania. Wektor inicjalizacji jest przekazywany w każdym pakiecie wysyłanych danych i jest częścią algorytmu WEP (Wired Equivalent Privacy) oraz standardu 802.11b. W przypadku szyfrowania 40-bitowego 10 znaków szesnastkowych równa się 40 bitom łączonym z wektorem inicjalizacji, co daje w wyniku 64-bitowy klucz szyfrowania. W takim przypadku określenie 40-bitowy jest nieścisłe. W rzeczywistości jest to klucz 64-bitowy. Oznacza to, że czasami określenie „40-bitowy” może być używane w odniesieniu do kluczy 64-bitowych.

W przypadku korzystania ze znaków ASCII każdy znak w końcowym kluczu szyfrowania ma długość 8 bitów. Tak więc 5 znaków równa się 40 bitom, a 13 znaków — 104 bitom. Do obu postaci jest dodawany ten sam wektor inicjalizacji, co daje w wyniku 64 i 128 bitów.